دیر گاهی است

این حرکتِ کاتوره ایِ درون مغزم،تمام افکارم را

به برخوردهایی شبیهِ یک جعبهء پر از مثبت و منفی

به خنثی ای از جنسِ دوست داشتن تبدیل کرده است

و انگاره،نگاری ماندگار

از درون این بی نظمی

هارمونیِ باران را ترانه میکند

انتظار

این چنین در خواب می روی به کجا!؟
که با من اسیر شام میکنی ،به کجا!؟
حرف من و تو نیست،حرف دل است
تا به کی زخود فرار می کنی،به کجا!؟
بهار است و شراب است ومطرب به نوا
خدای را با که اینچنین حرام می کنی،به کجا!؟
تمام حرفم انتظار شدوعمر گذشت
تا به کی با دل جوان من پیری می کنی،به کجا!؟
تمام عمر منتظر بودم و خوشی نفهمیدم
سوار خوش خرام من تا کجا مست تازی میکنی،به کجا!؟
ز من چه خواستی که ندادم به جان بگو
که به جان گرفته ای و تمام میکنی، به کجا!؟
امید عافیتم بودونشد روزگار به کام
مراد من تو بودی،بی وفایی میکنی،به کجا!؟
به فکر آینه بودم و غباری بیش نماندم
از چه این ماجرا تمام میکنی،به کجا!؟

دختری از ساحل
از دیار دریا
با صدایی لرزان ودروغی ساده
به کنارم آمد
کم کمک گفت ز خود
و همی خواست بداند از من
بردمش در اصلی
بردمش در خاکی
و چو آمد از من ،سخنی در خاکی
دخترک لرزان شد
در هوای خانه،دخترک بی جان شد
و به ترسی که به دل داشت زمن
ناگهان بی خود شد
.
.
.
تن آن میترسید
روح آن میفهمید
در عوض ،عقل آن میجنگید
و چو میرفت تنش،از یاد برد
همهء آنچه که می خواست بداند اینجا

بهار را بهانه ای شد،که این خانه را نو و نوروز را تبریک گویم

...سکوت

تمام حرفم شد

باز هم اینده ای مبهم

باز هم فصل خاکستری تسلیم و انتظار

وجودم مسخ شد است

وکلامم در انزوا

همین مطلع اخر را ترانه میکند

و خدا های کنان

به تنم میکوبد

تن بیجان خودت را بردار

که همی قسمت تو اینجا نیست

خستگيم مفرط تر از ان است كه با ساعتي خواب رهايم بخشد

باراني ميخواهم

كه نوزدهم مهر را دوباره متولد كند